Na een lange vliegreis, maar toch met ieder 2 stoelen tot onze beschikking, zijn we rond 5u in de ochtend in Kaapstad geland. Het visum werd in het paspoort geplakt, de nodige stempels erbij en voila, we konden onze koffers pakken. Ging allemaal erg voortvarend. Aangezien we een auto geboekt hadden, hebben we deze opgehaald. Het bleek een flitsende witte Honda Jazz te zijn. Zo te zien, vrij nieuw. Als dat maar goed gaat.
Nadat Johan even moest wennen aan het aan de andere kant van de weg rijden, waren we in no time (mede dankzij de navigatie) in het hotel: Cape Castle. Op het eerste gezicht zag het hotel er een stuk shabby-er uit dan we via internet hadden gezien. Maar iedereen was erg aardig en we konden, geheel tot onze eigen verbazing, meteen inchecken. De kamer was wat aan de kleine kant, maar zag er verder prima uit. Het uitzicht was adembenemend. We konden zowel naar de Tafelberg kijken als naar de zee. We zagen vanuit onze kamer dan ook de zon opkomen. Ondanks dat we een paar luttele uurtjes in het vliegtuig geslapen hadden, zijn we niet in bed gekropen en zijn we te voet de boel gaan verkennen. Ontbeten bij Melissa’s aan de Main Road en daarna naar het Victoria & Alfred Waterfront gelopen.
Het ziet er daar erg gezellig uit. Het weer was werkelijk heerlijk. We hebben onze luie kont op een terras neergestreken en hebben genoten van wat onvervalste Schotse doedelzakmuziek en wat kanonschoten waarbij je in eerste instantie dacht dat de oorlog was uitgebroken. Blijkbaar is dat heel gewoon. Om 12u iedere dag gaat er een kanon af. Alleen nu was het wat uitgebreider: doedelzakmuziek, Argentijnse matrozen en wat veteranen en hotemetoten. Wij genoten van dit alles, zoals eerder gezegd, op een terrasje aan het water.
Boten kwamen voorbij (zeilboten, rondvaartboten, stoombootjes en zelfs een ware catamaran!). Wat een leven. Met een biertje en een cocktail in de hand in de zon lekker genieten van het uitzicht. Er kwamen zelfs wat zeehonden polshoogte nemen en staken hun koppetjes boven water uit. Maar, aangezien het weer zo goed was en de lucht stralend blauw, leek het ons geen gek idee om vandaag maar alvast naar de Tafelberg te gaan. Je weet immers maar nooit. Zodra het gaat waaien of de wolken vallen als een tafelkleed over de berg heen, dan is het gedaan met de pret want dan gaat de kabelbaan niet. Dus hup in een taxi gesprongen en de berg gedeeltelijk opgereden. Na een kleine kwartiertje wachten, waren we aan de beurt en konden we in de gondel stappen. Binnen 3 minuten waren we boven, tezamen met 63 andere toeristen die bij ons in de gondel zaten.
Het uitzicht was in een woord spectaculair. Dit was dus die beroemde Tafelberg en wat we beneden zagen, was dus Cape Town. We hopten van rots naar rots en deden ons avontuurlijker voor dan we waren, stonden af en toe vlak naast een afgrond. Het kon ons niet deren, ons kon niks gebeuren. Althans dat dachten we. Ware het niet dat Marianne weer lekker slim bezig was en op het meest vlakke deel van de berg uitgleed en door haar enkel ging. Resultaat: geschaafde knie en een enkel waar een olifant jaloers op zou zijn. In een mum van tijd was de enkel dik en stond het huilen haar nader dan het lachen. Maar Marianne, zou Marianne niet zijn als ze niet door Johan mee gesleurd werd naar de kabelbaan. Het lopen ging niet echt lekker. Erg pijnlijk maar ja, wat moet je dan daar boven op die verdomde berg. Terug in het hotel meteen bij de receptie de enkel laten zien en die werd vakkundig ingesmeerd en verbonden. De pijn ging er niet mee weg, maar de zwelling werd wel minder. ’s Avonds dan toch nog maar even strompelend naar het V&A Waterfront gelopen om te genieten van een heerlijke stukje vlees: een wildkebab van gemsbok, springbok, gnoe en eland. Met kloppende enkel en harde kussens, zijn we daarna ons bed in gedoken voor die langverwachte nachtrust.
Vandaag werden we vroeg opgehaald door African Eagle tours. Er stond een wijnproeverij op het programma. Allereerst gingen we naar Stellenbosch om daar bij Zevenwacht 4 wijnen te proeven. Zevenwacht ligt in een rustige maar prachtige omgeving net iets buiten Stellenbosch in Kuilsrivier. Johan is niet zo’n wijndrinker en ook Marianne is niet echt van de rode wijn dus hoopten wij op wat witte wijnen. Die kregen wij ook als eerste: de Sauvignon Blanc en de Tin Mine White. Er stond tevens een kaasplankje op tafel die bij ons gretig aftrek vond. Heerlijk kaas! Maar ja, we waren hier voor de wijn en niet voor de kaas dus kregen we een rondleiding door de wijnkelders. Niet echt heel interessant als je al eens bij een brouwerij of een distillerij geweest bent. Het is allemaal een pot nat met als resultaat een heerlijke fles alcohol. Na de rondleiding waren de Pinotage aan de beurt en de Syrah. Niet echt ons ding, maar ach. Let wel, het was nog voor 10u dat we begonnen met de eerste wijn. Alcoholisten in spe. We hebben geen wijn gekocht overigens, alleen overheerlijke eigen gemaakte kaas van Zevenwacht. Na Zevenwacht reed het busje verder naar Stellenbosch waar we 45 minuten zelf door het oude centrum mochten slenteren. Johan en ik gebruikten die 45 minuten voornamelijk om een kopje rooibos thee te drinken met een scone erbij. Scone is niet het juiste woord, het leek verdorie wel een hele taart, zo groot was hij. Toen gingen we langs een Cheetah enclosure waar we even naar de daar aanwezige cheetahs gestaard hebben. Toen was het tijd voor Franschoek. 
Het was tijd voor een lunch die we genuttigd hebben onder een parasolletje op een terrasje in Franschoek: een struisvogel burger. Na een ondergrondje in onze maag, gingen we naar het Dieu Donne landgoed in Franschoek. 
Dit was een geweldig landgoed met een waanzinnig uitzicht op de dalen van Franschoek. We konden hier kiezen uit een groot aantal wijnen en mochten er 5 proberen. Na al die wijntjes, hadden we geen idee meer wat we gedronken hadden. 
Na een ritje langs Victor Veste, de voormalige gevangenis waar Nelson Mandela de laatste jaren van zijn gevangenschap heeft doorgebracht, kwamen we in Paarl aan. Wederom 5 wijnen geproefd bij Seidelberg en een overheerlijke dessertwijn (rose) aangeschaft voor een van de volgende dagen op de hotelkamer(s). 
Toen was het tijd om weer naar Cape Town te rijden en nadat we ons hadden omgekleed (het weer was inmiddels behoorlijk omgeslagen: harde windstoten zorgden voor een koude lucht). De enkel van Marianne zag er inmiddels minder indrukwekkend uit. Hij was niet dik meer, maar wel bont en blauw. Het lopen ging vandaag ook een heel stuk beter, al was trappen lopen nog een groot probleem. In de V&A Waterfont weer een hapje gegeten. Marianne heeft voor het eerst in haar leven slakken gegeten. Het was een gebakken slakken voorgerecht. Niet echt iets om over naar huis te schrijven, maar ook weer niet onsmakelijk. Daarna werd het tijd om weer terug naar het hotel te keren.
